Współautorem jest tow. Grafenin

Niniejsza praca stanowi niejako kontynuację artykułu https://odrodzenie.fr/2020/09/05/czy-mamy-przepraszac/ . O ile tam głównie rozważałem w formie abstrakcyjnej zarzut odnośnie ofiar, tutaj przyjrzymy się konkretnym danym. Będą to dane oficjalne, uznane przez współczesne publikatory burżuazyjne.

Kapitalizm

Co roku w warunkach kapitalistycznych przynajmniej 17,6 milionów ludzi ponosi śmierć, której można zapobiec.

Na to składa się 9 MLN od głodu[1] i 8,6 MLN od wadliwości systemów medycznych[2]

Komunizm

Dla porównania antykomunistyczny historyk burżuazyjny Timothy Snyder  zarzuca Stalinowi, że przez 30 lat jego rządów zostało zabitych 9 MLN ludzi[3].

9 MLN podzielić przez 30 lat daje 300 tysięcy ludzi rocznie. Należy dodać, że te 300 tysięcy stanowiło 0,19% ogółu populacji ZSRR, zaś ginące w kapitalizmie co roku 17,6 MLN stanowi 0,23% ogółu ludności świata.

Chiny vs Indie

Chiny i Indie to kraje zbliżone do siebie – ogromne terytoria, wielka populacja. Różni je jednak formacja społeczno-ekonomiczna. Indie bardzo szybko zostały zintegrowane z globalnym porządkiem kapitalistycznym, przez wiele dekad były one de facto własnością spółki handlowej Brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej. Po dekolonizacji Indii władzę tam przejeła lokalna oligarchia taka jak klany Birla, Tata itp.

Tymczasem włączanie się Chin w system kapitalistyczny przebiegało o wiele wolniej. Kolejne rządy Chin kombinowały jak obejść wyniszczające traktaty wolnohandlowe, które narzucono po wojnach opiumowych (ciekawe dlaczego najeźdźcy narzucają liberalizację handlu – przecież zgodnie z narracją korwinistów największą formą zniewolenia byłoby ustanowienie gospodarki planowej). Ostateczne zerwanie romansu z kapitalizmem nastało wraz z ustanowienie ChRL w 1949. Okres socjalistycznej transformacji Chin jest powszechnie przywoływany jako przykład zbrodniczości komunizmu.

Porównajmy więc dojrzały indyjski kapitalizm ze „zbrodniczym” socjalizmem Chin[4].

Jak widać, właściwie przez cały okres maoistowski w Chinach była mniejsza śmiertelność niż w kapitalistycznych Indiach. Jedyny wyjątek stanowi rok klęsk żywiołowych – 1960. Należy przy tym zaznaczyć, że Chiny były wyniszczone wojną domową, a w Indiach w tamtych czasach był pokój.

O co więc chodzi?

Antykomuniści ignorują oficjalne statystyki i przechodzą z kompletną obojętnością nad oceanami nędzy, głodu i chorób które stanowią integralną część kapitalizmu. Jeżeli się o nich dowiadują, kwitują to słowami o niskim IQ, złej rasie, za dużym rozrodzie, złym rodzaju religii, że to nie był prawdziwy kapitalizm, a w ostatniej instancji i tak dowiecie się, że mają to po prostu w dupie.

A więc może my zaczniemy mieć w tym samym miejscu kapitalizm?

[1]https://www.un.org/en/chronicle/article/losing-25000-hunger-every-day

[2]https://www.thelancet.com/journals/lancet/article/PIIS0140-6736(18)31668-4/fulltext

[3]Dane Snydera: https://en.wikipedia.org/wiki/Joseph_Stalin#cite_refFOOTNOTESnyder2010384Snyder2011_905-0

[4]Chiny: https://en.wikipedia.org/wiki/Demographics_of_China#Vital_statistics

        Indie 1951-59: https://en.wikipedia.org/wiki/Demographics_of_India#Vital_statistics

        Indie 1960-76: https://data.worldbank.org/indicator/SP.DYN.CDRT.IN?locations=IN