Nasz Dom

Roman Leszczyński

 Cała Polska - wielki plac budowy.
 Patrz - stalowe dźwig wyciąga ramię.
 Rośne naszej Ojczyzny  dom nowy,
 Dla nas wszystkich - dla ciebie i dla mnie.

 Droga prosta wystrzela przed nami.
 Świt fabryczną syreną nas budzi.
 Rosną domy a razem z domami,
 Razem z Planem nowi rosną ludzie.

 Wiem, że trudno. Przeszkody wytrwałe.
 Trzeba łamać,  zacisnąwszy pięści;
 Nie narodzi się z kwiatów socjalizm -
 Trudem, walką zdobywa się szczęście.

 Szczęście nasze - zwyczajne codzienne.
 Jasne światła płonące wieczorem.
 Uśmiech dziecka, górnicze kombajny,
 Chleb dla miasta, a dla wsi traktory.

 Cała Polska - wielki plac budowy.
 Rusztowania ożyły o 

Dialog pod drzewem

Dziewczyno chodź ze mną pod dąb, opowiem ci o bohaterach!
- Znowu ktoś gadał będzie o wyklętych zerach?
Nie! Opowiem ci o UBeckich bohaterach!
- Co zrobili? Wroga wygonili! Polskę wyzwolili!
- Kim że byli i jak żyli?
Chodź pod drzewo żwawo,
UB to Urząd Bezpieczeństwa,
członkowie żyli prawo.
- Chyżo biegnijmy pod ten dąb! 
Bohaterscy żołnierze walczyli pośród pocisków i bomb.  
 - Co się działo za tym drzewem? 
Hmmm… Bohater się rozprawił z antypolskim chlewem.
- A towarzysz skąd to wie? 
Mój pradziadek był w UB! 

Żar

Brudny złom stapiają płomienie
co je roznieca mocą natchnienie
Duszę rozpala uczucie gorące
jak stali rzeki z pieca płynące
co się przerodzą w nowe konstrukcje
sławiące moc twórczą, Jej rewolucję.

–

Wypływa odlany już milionowy
na wielkie lepszego świata budowy
pewny jak wybór mój uczuciowy
ten nieugięty - pręt zbrojeniowy.

Droga jest trudna lecz kierunek prosty
Będę z tej stali budował mosty
nawet przez życia wody wzburzone
rozkaz: maszeruj właśnie w tę strone!

–

I wybuduję potężne fabryki
choć los spróbuje pokrzyżować szyki
ja mu się nie dam, ku niebu kierując wzrok
nad przepaścią stanowczy wykonam krok.
Idąc za głosem 

Zwykły człowiek

Zwykły człowiek
powraca z otchłani daleka,
w przyszłość z dumą patrzy.
W oddali fabryk kominów
flag czerwonych płynie rzeka,
która pewnie przełamuje
tamy porośnięte mchem złoczasu.
Przykuta łańcuchem do zgniłej gałęzi
gołębica
wolności siłą,
Zerkając ku słońcu,
wyrywa ją
z drzewa dziejów ludzkości.

Jest to metaforyczne przedstawienie Rewolucji Socjalistycznej. ,,Zgniła gałąź” i  “tamy”  oznaczają kapitalizm … Czytaj dalej

Pieśń o prawdzie

Nietłumaczony wcześniej na polski wiersz Stalina

Chodził on od domu do domu

stukał ku obcym drzwiom

ze starym dębowym panduri

z prostą pieśnią swą

–

A w pieśni jego a w pieśni

jak słoneczny blask czysta

wybrzmiewała wielka prawda

wywyższone marzenia

–

Serca przemienione w kamień

zmuszać bić umiał

u wielu budził on rozum

co w mroku głębokim spał

–

Lecz zamiast wielkości i sławy

ludzie jego ziemi

odrzuconemu truciznę

w czaszy mu podali

–

Rzekli jemu: „Przeklęty

pij osusz do dna

i pieśń twoja nam obca

i prawda twoja zbędna”… Czytaj dalej

Wstawajcie, narody świata!

Wstawajcie, narody świata!
Pełne mas proletariatu.
Walki waszej długie lata,
dają świt Komuny kwiatu.


Robotniczej krwi huragan,
sieje Rewolucji ziarno.
Dzieje trudu, zła i zmagań,
u stóp naszych w pyle padną.


Wstawajcie, narody świata!
Już powstania czas nadchodzi.
Więzienia wyzysku krata,
runie w ludowej powodzi.


Proletariat ramię w ramię,
dumnie kroczy ku przyszłości.
I na zgliszczach zła powstanie,
świat zwycięstwa i wolności!

 

Czerwony Rycerz

 Wspomnimy ten czas bólu i trwogi
 gdy wróg bestialski, bezmyślny, srogi
 w imię wolności dzieci mordował
 i ze chciwości eksterminował.
 Wermacht chlebem i solą witali
 stając się częścią śmiertelnej spirali.
 Generalplan - Ost  a oto narzędzia
 do mordowania palenia, rżnięcia

 W sierpniu bój nadszedł decydujący
 ostatni bastion miał paść krwawiący.
 Czekają nieliczni i otoczeni
 czy ten los okrutny odmieni?
 I tak! Rozbłysło światło w ciemności
 uderza na wroga dziesięciokrotności
 pułkownik Prokopiuk nas uratuje
 szarżą on bestie te dziesiątkuje. 

 Dwustu na kilka tysięcy uderza
 nad Prokopiuka nie ma żołnierza!
 Bohater dzisiaj zakazywany
 lecz w naszych sercach niezapomniany
 radzieckiej Ukrainy wielki syn 

Krecia Rodzina

Był w carskiej Rosji chłop bardzo stary,
Co po ogrodzie mu krety orały.
Zniszczenia na nim były ogromne,
A same krety bardzo nieskromne

,,Rób, pracuj, sadź!"- ciągle krzyczały- 
,,My bardzo głodne, a plon jest mały!"
Chłop więc zasadził dwanaście grządek-
Krety znów pełny mają żołądek!

I tak pomału lata mijały,
Krety krew z chłopów ciągle spijały.
Lecz chłop pomyślał-,,Po co mi one?"
I bez nich dobrze obsadzę pole!

Jak rzekł tak zrobił- krety przegonił,
Choć kret zacięcie przed nim się bronił-
Litości nie było- krety zginęły,
I chłop ogrodu objął znów stery.

Lecz kretów władca gdzieś się ukrywał,
Chociaż powoli 

Lampa z PRL

[Poniżej przedstawiamy wiersz autorstwa Towarzysza Arka. Ze względu na zapotrzebowanie została również utworzona nowa zakładka menu. Zainteresowani wsparciem portalu mogą więc wysyłać poprzez dział kontakt notki wiadomości, artykuły a od dziś również wiersze]

Tu ciepłownia stoi,

która daje prąd

Świeci się ta lampa,

z PGR-u stąd.

Pięćdziesiąt lat jej już, nie mniej

Bierutowskiej

betonowej,

Tej lampie z PRL.

Tej lampie z PRL.

–

Prąd po kablach płynie

w rurach woda rwie,

Podłych nor czas minie

przydział – mieszkanie.

A ten blok będzie dalej stał,

I pięćset lat,

tu będzie trwał,

Przy lampie z PRL.

Przy lampie z PRL… Czytaj dalej